Aller laatste verslag voor vertrek

Hallo hallo,

Nog even een berichtje voordat ik terug vlieg naar Nederland. Nog 4 dagen te gaan dan zit ik alweer in het vliegtuig terug.

De vipanssana Meditatie van 10 dagen was zeer de moeite waard. 10 dagen niet spreken alleen maar mediteren. Ik kan nu wel gaan uitleggen wat het nu eigenlijk is om te mediteren, maar eigenlijk moet je het zelf ervaren.
Ik ben erg blij dat ik dit toch hier in India heb gedaan waar het een soort van vandaan komt, oorspronkelijk komt het uit Birma wat nu Myanmar heet.
Het was een erg strak schema:
Opstaan om 4:00 uur
En naar bed om 21:00 uur
Op een dag zit je 10 uur stil ( met pauzes enz.. maar in totaal is het 10 uur) om te mediteren.
De instructies en literatuur die er werd behandeld was zeer interessant.
Ik wil hier op internet hier niet al te veel over kwijt.
Ik weet niet of ik hier nu na deze cursus nog wat mee doe, want dan zou ik 2 per dag 1 uur moeten mediteren in de morgen en avond.
Ik kan wel zeggen dat meer mensen hierin een cursus in zouden kunnen doen, omdat het zo waardevol is.

Zondag terug gekomen met de trein vanuit Chennai naar Trichy.
Vandaag ben ik naar het project geweest, om taart en fris uit te delen en hen te bedanken voor de mooie tijd. Ik had een fotoboek gemaakt van alles wat we hebben gedaan met het project.
Ik kreeg een mooie ring van de leraressen en coördinator.
De coördinator gaf aan dat ze heel erg blij was dat ik naar dit project ben gekomen. Dit was echt een vergeten project waarin weinig aandacht werd besteed, vanuit het management en nog steeds kijken medewerkers vreemd op dat ik daar wilde gaan werken.
Ze begrijpen daarbij niet dat ik hier echt wat wil doen / bereiken en niet leuk met kinderen spelen en wat meelopen wat ik vooral met andere wat ik vooral de 1e weken heb gedaan op een andere plek.

De coördinator gaf echt aan dat alles qua structuur en regels voor studenten, kinderen en leraressen het verschil heeft gemaakt. Iedereen weet nu veel beter wat er van hem of haar verwacht word en hoe ze dit moeten aanpakken.
Daarbij hebben we samen gewerkt aan team building, voorheen werkte ze niet samen en werkte iedereen op zijn eigen eilandje. Nu werken ze samen en houden ze de wekelijkse vergaderingen ( discussie kinderen )en maandelijkse vergaderingen met studenten en leraressen.
Ze hebben hierdoor een stuk gewerkt aan hun eigen emancipatie en meer geleerd om de verantwoordelijkheid te nemen i.p.v. dit af te schuiven op een ander.
Ik werd heel erg blij van deze feedback en weet in deze plek ook zeker dat ze dit op deze manier zullen voortzetten. Daarmee voel ik mij zeer voldaan in wat er tot stand is gekomen in samenwerking met de leraressen en studenten en kinderen. Ik heb hierin alles en iedereen altijd betrokken, want zij moeten het uiteindelijk doen niet ik.
Het was mooi dat de leraressen aangeven het allemaal niet zo te zien zitten in het begin wat ik allemaal van plan was. En het zelfs het nut van de meetingen niet inzagen. Het zelfde geldt voor de time tables and rules.
Nadat we alles zijn gestart in June begrepen ze hoe zinvol dit is voor het project.
Sommige kinderen gaven aan dat ze erg blij zijn met de 2 x per dag tijdens school tijd indoor en outdoor activiteiten. Daarbij hebben we leuke uitstapjes gedaan met de kinderen wat normaal gesproken nooit werd gedaan.
Alles is beter georganiseerd en leraressen nemen hun studenten meer serieus en studenten nemen hun leraressen meer serieus.
Studenten en kinderen begrijpen de meerwaarde van time tables and rules.
Het is zo mooi alle kinderen die kunnen spreken mij allemaal aan met Sanne en hebben geen moeite meer om mij iets te vragen in het Engels.
De andere kinderen / studenten die bijv. doof zijn kunnen zichzelf zo goed uitdrukken in verschillende manieren. Het zelfde geldt voor mijzelf er zijn veel wegen om te communiceren.
Zelfs de leraressen die nooit durfde te spreken in Engels. Iedereen spreekt Engels tegen mij en we zijn allemaal instaat om elkaar te begrijpen en dat is het belangrijkste.
Alles wat uitgelegd moet worden in de groep wordt vertaald naar Tamil.
Doordat er zoveel verschillende kinderen wonen en naar school gaan binnen dit project blijft het boeiend. Of het nu de kinderen zijn die problemen hebben met horen, zien of leren. Of de kinderen die een verstandelijke of lichamelijke beperking hebben. Het zijn allemaal kinderen die moeten leven met iets waar ze niets aan kunnen veranderen en waarin ze hun weg moeten vinden in de buitenwereld. En waarin ze in ieder geval in staat zijn om hier binnen het project de extra aandacht te krijgen wat ze nodig hebben. Om het straks in de buitenwereld ook aan te kunnen.

Woensdag hebben we nog een uistapje met alle kinderen en studenten naar Tanjavor. Hier kijken de kinderen / studenten erg naar uit.

Even een korte samenvatting over India en mijn totale ervaring:
Zowel positief als negatief.
Beginnen we met de positieve kant:
De mensen hier zijn super vriendelijk ik ben echt nog maar weinig mensen tegen gekomen die niet vriendelijk of oprecht waren.
De gastvrijheid die ook hier weer erg naar voren komt mensen zijn allemaal even gastvrij.
Ik ben onderweg vooral leuke mensen uit India tegen gekomen waar ik mee ben opgetrokken een paar buitenlandse reizigers, maar die zijn vaak de weg een beetje kwijt. Of zo ‘’spiritueel’’ dat ik er moe van werd.
De zorgzaamheid op het moment dat je bijv. met een familie reist of bent tegen gekomen. Deze geven altijd hun adres en tel voor als er iets zou gebeuren dat ze je kunnen helpen.
De treinen en bussen zijn erg goed in India je kunt overal naartoe met de trein of de bus en alle verbindingen zijn erg goed. Daarbij als je class 2 AC reist bijv. omdat je moet slapen in de trein. Je moet er altijd voor zorgen dat je class 2 AC reist, zodat je veilig bent met je bagage en beveiliging.
Mannen zijn niet gewend dat een vrouw tegen hen ingaat. Het werkt dan ook goed als je zegt ik ben het er niet mee eens of doe normaal tegen mij. Ze schrikken hiervan en druipen af.
Het probleem van de vrouw in India en alles wat er nu gebeurd is dat ze niet van zichzelf kunnen afbijten. Ze zijn gewent om volgzaam te zijn en weten niet hoe ze van zichzelf kunnen afbijten.
Dit zijn ze niet gewend van nature. IK denk dat het erg goed zou zijn als vrouwen zelfverdediging cursussen zouden kunnen volgen om zich sterker te voelen en te leren van zichzelf af te bijten.
Ik zeg dit al tegen de meisjes in het project als ze vechten met de jongens. Sla hem maar terug en dan zeggen ze maar we zijn vrienden. Dan zeg ik dat klopt maar als buiten komt en iemand wil je wat doen zorg dat je van jezelf afbijt.
Ik realiseer mij hier hoe kwetsbaar deze kinderen zijn die bijv. doof zijn. Omdat ze dingen niet horen aankomen.
Ik ben zo blij dat ik in dit project heb gewerkt met deze zeer diverse doelgroep van kinderen en studenten en leraressen. Ik kan weer met een voldaan gevoel naar huis en dat is super.
Daarbij heb ik hier weer zoveel geleerd van de cultuur en de mensen in en buiten het project.
Het was niet altijd even gemakkelijk om alles zelf te moeten uitzoeken en ondernemen. Maar ik heb hier wel heel erg veel geleerd van mijzelf en van de cultuur. En hoe complex deze in elkaar zit hier.
Mensen zijn erg intelligent en leren en werken erg hard vaak 6 dagen in de week.

Daarna de negatieve dingen…
Ze hebben hier erg vieze gewoontes ( die uiteraard geaccepteerd zijn hier).
Boeren onder het eten of gewoon in je gezicht als je er toevallig naast staat
Je neus en keel ophalen overal en nergens.
Ze poepen en plassen gepast of ongepast overal op straat.
Ze hebben hier nergens prullenbakken, dus iedereen flikkert alles op straat. Hierdoor is het een grote puinhoop.
Mensen praten door elkaar heen en wachten niet totdat iemand is uitgepraat.
Mannen hebben de minste manieren en de man gaat altijd voor de vrouw als je bijv. wilt afrekenen.
Nu heb ik hierin mijn weg gevonden hoe ik hierin er voor zorg dat ik niet een uur sta te wachten en alle mannen voor kruipen.
Tip voor iedere vrouw die naar India gaat; gedraag je net als de man wacht niet in de rij maar maak er gebruik van dat je er anders uitziet. Ze kunnen immers niet om je heen en als je zegt hé ik wil afrekenen staan alle mannen je aan te kijken wat doet die nou? En helpen ze je snel en hoef je dus niet te wachten in een rij en je te frustreren. Dit heeft wel even geduurd voordat ik dit door had, maar het werkt.
Als mensen onvriendelijk doen, vooral mannen in de train bijv. omdat ze denken oh die westerling ik wil haar zitplaats, heel stelling aangeven dat dit je plaats is en dat je niet van plan bent om te veranderen van plaats. Ze komen dan vragen wat is je zit plaats, dan stel ik de tegen vraag wat is jou zitplaats. Ik weet wat mijn zitplaats is en ik verander het niet.
Of je zit ergens in de trein en iemand heeft een andere zit plaats en komt natuurlijk naast jou zitten  vooral mannen hebben hier een handje aan. Ze willen dan een praatje met je aanknopen enz..
Hierin ben ik dan ook heel kort en vraag waarom hij naast mij is komen zitten? Hier kunnen ze dan geen antwoord op geven en de volgende vraag is dan waar je vandaan komt.
Het is niet gepast in India om met een onbekende vrouw te praten. De momenten dat ik denk hier heb ik geen zin in. Geef ik dus ook aan dat ik er geen behoefte aan heb om te praten. Dan druipen ze vanzelf af. Als mannen onvriendelijk doen om wat voor reden dan ook geef ik heel duidelijk aan dat het niet nodig is om onvriendelijk tegen mij te doen en dat ze op een normale manier tegen mij kunnen praten. Dit werkt ook en ik heb mij nog nooit onveilig gevoelt ergens. Niet in India of in een ander land. Ik bereid mij er wel altijd op voor dat als er iets zou gebeuren dat ik iets heb waarmee ik mijzelf kan verdedigen. Dit doe ik zelfs in Nederland als ik bijv. alleen op straat loop laat op de avond. En ik blijf mensen vergelijke met honden ( niet letterlijk) maar op het moment dat je bang bent zullen ze je bijten. Dit is het zelfde met mensen. En natuurlijk kun je niet tegen een groep op, maar je kunt er wel proberen om voor te zorgen dat je weet hoe je voor jezelf kunt zorgen.
Ze hebben hier nog nooit gehoord van verkeersregels en die zijn er wel maar niemand leeft deze na. Al het verkeer gaat kris kras door elkaar om gek van te worden, naar zelfs hierin heb ik mijn weg gevonden hoe ik toch veilig kan oversteken.
De drukte in de stad en dan woon ik nog gelukkig helemaal niet in het centrum centrum. Maar hier is het is alles al erg druk. Je kunt als je hier de straat uit loopt alles vinden, waardoor het niet nodig is om naar het echte centrum te gaan. Daarbij luister ik altijd naar muziek waardoor ik mij een beetje kan afsluiten van de drukte.
Ik vind dat verschrikkelijk als ik dan toch naar het echte centrum moet wat super druk is krijg ik vaak hoofdpijn. Ik ben er meer gewend aan geraakt, maar het is niet mijn ding. De drukte en hoeveelheid en de prikkels die ik hiermee opdoe vind ik erg onprettig.
Ik vermeid hiermee het echte centrum dan ook. Ik vind het wel super leuk om met Sathia mijn vriendin en haar man naar het centrum te gaan op de moter en hierdoor te gaan.
Maar dat is anders en dan gaan we bijv. naar een tempel dus dat is dan ook al anders. Daar is het wel rustig. Ik was daarom ook zo blij dat mijn stage in een dorp was waar het lekker rustig is.
Als ik hier de deur uitloop en de bus pak naar het project ben ik uit de drukte.
De drukte maakt mij vaak ook erg moe. Waardoor ik moe terug kom op het moment dat ik hier wel wat mee moest.
De beesten die hier werkelijk overal lopen koeien, schapen, varkens, paarden. Ik sta er nog steeds van te kijken hoe deze zich voortbewegen in het verkeer en hier in hele groepen gewoon er doorheen lopen. En waar dus ook iedereen voor wijkt. DE koeien krijgen het zelfs voor elkaar om een restaurant binnen te lopen, omdat ze eten ruiken. Dit is zo grappig zit je te eten zie je ineens een kop van een koe in de deur opening. Deze worden wel weggejaagd, maar het is echt belachelijk.

Mijn totale ervaring en het gevoel wat ik altijd heb gehad dat ik graag naar India wilde maar niet helemaal kon plaatsen waarom. Hier heb ik meer zicht op gekregen en alles valt nu veel meer op zijn plaats. Het was zeker geen gemakkelijk land of gemakkelijke plaats om te leven voor mij. Maar ik heb hier wel ontzettend veel geleerd en lieve mensen ontmoet.
In the Ashram heb ik yoga geleerd al ben ik het niet eens met hun filosofie en hun soort van geloof. Daarbij was de sfeer in de Ashram niet goed en vond ik het personeel erg gefrustreerd. Ik ben te gevoelig voor een negatieve sfeer.
In the Vipassana meditation heb ik het verschil gemerkt en ik ben het veel meer eens met hun manier van werken. Daarbij hing hier een goede atmosfeer en voelde ik mij hier goed. Er zit verder geen geloof aan deze meditatievorm vast. En alles wat er wordt verteld lijkt veel meer op zijn plaats te vallen en alle puzzelstukjes lijken hier veel meer op zijn plaats te vallen in het geheel.
Ik heb het wel een beetje gehad met al het reizen. De afgelopen 5 jaar heb ik in totaal bijna 2 jaar in het buitenland gewoond en gewerkt. Dit zijn ervaringen geweest die heel waardevol zijn geweest voor mijzelf en mijn ontwikkeling. En ik had dit niet willen missen, maar ik heb het wel een beetje gehad nu en denk dat ik toe ben aan iets anders. Dit wil niet zeggen dat ik niet meer op reis wil, maar niet meer voor zo lang. Het is boeiend maar ook moeilijk om iedere keer je plek te vinden in een nieuw land met andere waarden en normen. Nieuwe mensen die je leert kennen. Het is een hele ervaring, maar voor iedereen die denkt dat het gemakkelijk is. Dit is het absoluut niet en het is iedere keer opnieuw beginnen. De resultaten die ik in de 3 verschillende landen heb behaald voor mijn eigen voldoening van werken zal ik nooit hebben behaald in Nederland. Voor deze voldoening ik haal uit het werken en de goede dingen die eruit voortvloeien. Daardoor word ik iedere keer weer geprikkeld en uitgedaagd om het toch weer te doen. Deze uitdaging is ook moeilijk en frustreert mij vaak op verschillende manieren. Maar de uiteindelijke resultaten die er behaald worden zijn ontzettend waardevol.

Ik wilde en kort verhaal schrijven, maar het is weer een lang verhaal geworden en dan heb ik nog steeds niet alles beschreven. India is veel en er zijn zoveel dingen waar je wat over kunt schrijven over India.

En ik wil zeker terug komen naar India het zo groot en er zijn zoveel verschillende delen wat ik graag zou willen zien. Dit is zeker een land waar ik terug ga komen.

Nou vrijdag vlieg ik terug naar Nederland ik kom zaterdag om 13:30 uur aan op schiphol.
Ik ben straks ook wel blij om iedereen weer terug te zien.
Ik vind het super leuk alle berichten die ik altijd via waarbenjij heb ontvangen. En super bedankt voor jullie steun en interesse in mij hier in India.

Nou lieve mensen tot heel erg snel.
Veel liefs